نسبت بدهی به سهام

نسبت بدهی به سهام (همچنین به عنوان "نسبت بدهی سهام" یا "D/E" نیز شناخته می شود) اندازه گیری است که برای محاسبه میزان بدهی یک شرکت برای تأمین مالی دارایی های فعلی خود در برابر سهامدار سهامدار خود استفاده می شود. به عبارت دیگر ، میزان بدهی یک شرکت را در مقابل ارزش سهام خود مدیون است.

نسبت بالا نشان می دهد که این شرکت در مقایسه با سهامداران فعلی خود به شدت وام گرفته است. در مقابل ، نسبت پایین نشان می دهد که این شرکت بدهی کمی دارد و بیشتر به درآمد حفظ شده و جریان نقدی برای تأمین اعتبار متکی است.

نسبت بیشتر از یک به این معنی است که شرکت بدهی بیشتری نسبت به حقوق صاحبان سهام دارد. برعکس ، نسبت کمتر از یک به این معنی است که نسبت به بدهی سهام بیشتری دارد.

چگونه می توان نسبت بدهی به سهام را محاسبه کرد؟

نسبت بدهی به سهام با تقسیم کل تعهدات پرداخت توسط سرمایه گذاری اصلی به شرکت محاسبه می شود. در هنگام محاسبه نسبت بدهی به سهام ، رهبران امور مالی هم سرمایه گذاری اولیه و هم درآمدهای حفظ شده در طول زمان را در نظر می گیرند.

یک روش متداول برای محاسبه نسبت بدهی به برابر ، تقسیم مبلغ بدهی بلند مدت یک شرکت و بدهی کوتاه مدت با کل سهام آن است.

D / E = (بدهی کوتاه مدت + بدهی بلند مدت) / سهامدار سهامدار

ترازنامه یک شرکت حاوی داده های مورد نیاز برای محاسبه نسبت D/E است. میزان سهام سهامدار با در نظر گرفتن ارزش بدهی های جاری از ارزش کل دارایی های فعلی در ترازنامه محاسبه می شود.

دارایی = بدهی + سهامدار سهامدار

نسبت بدهی به سهام چگونه استفاده می شود؟

این نسبت مالی به وام دهندگان کمک می کند تا براساس آنچه در اختیار دارد ، وام گیرنده را برای وام گیرنده چقدر پول برای وام بگیرند. علاوه بر صورتهای مالی یک شرکت ، بانک ها هنگام محاسبه نسبت بدهی به سهام ، عوامل زیر را جستجو می کنند:

• چه مدت یک شرکت متعلق به تجارت است
• یک سازمان به دنبال چه نوع وام است
• جریان نقدی فعلی یک شرکت

بدهی به برابر در عمل

یک نسبت بدهی به سهام خوب بستگی به میزان بدهی شرکت برای رشد دارد و آیا شما در مراحل اولیه خود یا یک شرکت بالغ به دنبال یک شرکت هستید. میزان پول اضافی مورد نیاز برای تأمین مالی فعالیتهای تجاری و توانایی یک شرکت در به دست آوردن آن به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل جریان نقدی ، رشد درآمد ، نرخ بهره و وام گرفتن است.

مهمترین عامل جریان نقدی شرکت است. اگر یک شرکت پول کافی برای پرداخت تعهدات بدهی تجاری خود ایجاد کند ، نیازی به وام گرفتن پول ندارد. با این حال ، اگر فاقد جریان نقدی کافی برای تأمین هزینه های عملیاتی آن باشد ، برای ادامه کار باید وام های اضافی را نیز بدست آورد. هنگامی که یک شرکت وام های تجاری را خارج می کند ، هزینه های اضافی از جمله پرداخت بهره ، هزینه و مالیات را متحمل می شود. این باعث افزایش هزینه کلی آن در انجام کار می شود.

یکی دیگر از عوامل اصلی تأثیرگذاری بر توانایی یک شرکت در جمع آوری وجوه ، رشد درآمد آن است. رشد درآمد نشان می دهد که یک شرکت به سرعت انتظار دارد درآمد فروش خود را افزایش دهد. به طور کلی ، هرچه رشد درآمد پایین تر باشد ، احتمال اینکه یک شرکت بتواند بودجه جمع کند ، کمتر احتمال دارد.

نرخ بهره همچنین در تعیین اینکه آیا یک شرکت می تواند بدهی خود را صادر کند ، نقش دارد. نرخ بهره بالاتر دسترسی به اعتبار اضافی را برای مشاغل سخت تر می کند.

علاوه بر این سه عامل ، راه دیگر برای بررسی نسبت بدهی به برابر ، مشاهده آن به عنوان یک نسبت فعلی یا نسبت پرداخت است. نسبت فعلی درآمد خالص شرکت را با کل بدهی فعلی فعلی خود مقایسه می کند. از طرف دیگر ، نسبت پرداخت به این موضوع می پردازد که چه میزان از درآمد شرکت به سمت پرداخت بدهی در مقابل سرمایه گذاری در گسترش تجارت می رود.

به عنوان یک قانون شست برای یک شرکت متوسط ، نسبت D/E زیر 1. 0 یک ارزش نسبتاً سالم در نظر گرفته می شود. نسبت های بالاتر از 2. 0 به طور کلی بالا در نظر گرفته می شود. با این حال ، این نسبت متوسط بسته به صنعت متفاوت خواهد بود.

محتوای مرتبط

KPI های کلیدی همه تیم های مالی باید پیگیری کنند

آیا تیم مالی شما نظارت بر FP و یک KPI مناسب دارد؟برای کسب اطلاعات در مورد KPI های برتر که همه بنیانگذاران باید برای ارزیابی عملکرد کسب و کار استفاده کنند ، اینجا را کلیک کنید.